Në Shqipëri mbërritëm në orët e vona të natës, pas një rrugëtimi të gjatë, tejet të gjatë, që e nisëm në Bukuresht në të aguar, përshkuam Bullgarinë e më pas Maqedoninë. Në qytetin ku u ndalëm, nga ballkoni i dhomës së hotelit, nëpër terrin e natës së ndërprerë nga një reklamë e madhe në ndërtesën përballë, - që tregonte, me një të kuqe të fortë, datën, orën lokale, temperaturën e ajrit, - dhe nga drita e hënës pothuajse të rrumbullaktë, syri na zuri një cep të ndritshëm uji që përpëlitej në vorbullën e valëve dhe duke rrezatuar vazhdimisht në breg një rënkim nënshtrimi. Isha e sigurtë që nuk ndodhesha në det, por nuk kisha as më të zbehtën ide për çka do të m’i gëzonte sytë dhe shpirtin pas lindjes së diellit...
Gjendeshim në Pogradec apo Enkelana, në Juglindje të vendit, në breg të Liqenit
të Ohrit, kufi natyror me Republikën e Maqedonisë. Një qytet me afro 30.000 banorë,
me histori mijëvjeçare, i qarkuar në Veri dhe në Jug nga male me shkëmbinj
karstikë, si një kështjellë, pikturuar nga peneli i vjeshtës me ngjyra vaji,
duke mbrojtur me ëmbëlsi shtrirjen e ujit, për t’u bashkuar në largësi me
sivëllezërit maqedonas. Një stacion turistik i bukur, ku pushonin dikur vetëm
udhëheqësit e vendit, me diktatorin Enver Hoxha në krye. Parqe me bimësi
mesdhetare, me shtatore të frymëzuara, kushtuar atyre që e kanë gdhendur emrin
në librat e artë të kulturës shqiptare, - shkrimtarë, piktorë, historianë.
Lokale të vegjël dhe kafene ku të presin e të shërbejnë si jo më mirë, rrugica
me “yje” në kujtim të disa personaliteteve, me boutique me mallra të rafinuara
dhe çmime të pranueshme. Makina pak, me marka interesante, megjithse jo të
gjitha të reja, njerëz të veshur thjesht nëpër rrugë, kurreshtarë ndaj
turistëve.